Ze is gevaarlijk. Ze heeft geen rem. Ze zal ons uitroeien.
Als een soort kankergezwel draag ik A.I. al een tijdje in mijn handtas -spreekwoordelijke wel te verstaan, want als fietsende reiziger ga ik voor rugzakken, maar daar zit A.I. niet. Nog niet, in iedergeval-
Telkens wanneer ik mijn spreekwoordelijke handtas open; goed voor allerhande maak-ideeen en oplossingen, kom ik haar tegen. A.I. Met haar mega stoere naam ‘A.I.’, want echte toffe wezens hebben namen van initialen. Dat weten we allemaal. Neem C.J., A.J. en T. (mochten jullie meelezen; ja. Ik vind jullie cool)
Ze kijkt mij dan aan, A.I. en ik doe dan snel het ritsje dicht. Ik spreek haar zachtjes toe: ‘Volgende keer ben je echt (echt!) aan de beurt is, beloofd.’
Tot vandaag.
Vandaag trok ik mijn creditcard en meldde mij aan bij Midjourney. Ik las overal dat het lastig te installeren is en moeilijk jezelf aan te leren.
Dat advies kan je dus overboord gooien.
Het is echt niet lastig. Als in: het besturen van de prompt is niet lastig. Wat lastig is is om het juiste beeld te krijgen. Het beeld dat jij voor ogen had en wat jouw verhaal treffend verteld. En dat is natuurlijk niet anders dan met fotografie, met strategiën uittekenen, met illustreren, met product ontwikkeling of met opvoeden.
Zeer feestelijke om dit nieuwe gereedschap, met haar stoere naam, nu in onze werkriem te mogen steken.
Klaar om elk moment eruit getrokken te worden. Altijd op scherp, vlak naast de camera en tegenover het potlood.
Vandaag kwamen A.I. en ambacht samen. Ze tekenenden een win-winverdrag. A.I. brengt de frisse wind en eindeloze nieuwe mogelijkheden, de ambacht houdt ons met de voeten op de grond. Zorgt dat wat we brengen past en van kwaliteit is.
A.I. bracht de koffie -lees: een prachtige inhuizige wolkenpartij- en de ambacht nam de melk en koekjes mee -lees:een dansende Texel in een witte studio- en samen maakten zij een vette winwin.
