Daar ga ik dan,
met de cirkelzaag als boter
door een 18mm dikke spaanplaat.
zzzzweeenngngngngng…
op naar een sokkel.
De kanten in verstek
-want we willen geen nare randjes-,
maar nog eerder:
we willen het wel net iets toffer hebben dan tof.
Net iets moeilijker dan makkelijk.
Net iets meer engineer
en iets minder knutselaar.
De ruimte vult zich met stof en snippers.
Het is echt een zooitje.
en elke keer als ik mij verplaats
verplaats die zooi zich ook in deze ruimte.
De planken van de net geplaatste kast vullen zich
met dat stof. Waarschijnlijk
ligt het er nog wel een tijdje
daar op die bovenste plank.
Die bovenste plank
vanaf waar het uitzicht meestal zo helder is.
Waar je goed kan zien waar je bent,
waar je naar op weg bent.
en toch,
toch ook niet.
Want je kan nog zo kijken
en nog zo denken
dat je het weet.
Echt weten doe je het niet
tot je in die ruimte met ruimte bent.
Want als je ruimte hebt
in een ruimte, die past bij jouw ruimte
dan doe je opeens vanalles
wat je nooit had kunnen bedenken
en ontvouwt zich vanalles
wat niemand had kunnen zien
vanaf welke plank,
welke level
of welk niveau dan ook.
Ruimte kiezen
en dan maken, ondertekenen en betrekken
dat geeft ruimte aan al dat wat er voor die ruimte
niet kon zijn.
Ruimte voor ruimte.
Hoe is dat voor jou?
