Het prikkeldraad is loeischerp. Het prikt. Het verdroogde gras hangt daar dromerig tegenaan. Verdort, maar sereen. In de verte een Schotse Hooglander. Deze is nauwelijks te herkennen, pas op het twee of derde gezicht valt ze op. Ze kijkt net achterom, alsof ze nadenkt over waar ze is geweest of alsof ze checkt of de rest haar wel volgt.
Zonder dat je het zelf zozeer door hebt raakt deze foto door de samenwerking van die elementen een gevoelsgebied. Het maakt je kwetsbaar. Het maakt je stil. En deze foto motiveert om ook naar buiten te gaan. Om ook in het moment te zijn, net als Bertha, onze knappe Hooglander.