Tijdens de tweede grote lockdown deze zomer had ik het met mij zoontje van 4 over ‘eenzaamheid’. Over dat wij de mazzel hebben om fijn met papa te lego’en of met mama te kwartetten, maar dat er ook een hele hoop mensen zijn die alleen wonen en die zich in deze tijd nog meer alleen zullen zijn.

Een-zaam-heid. Gek woord wel, maar ja, zo noemen we dat.

‘Mam, dat vind ik best zielig,’ zei Pepijn.
‘Ik ook, kanjer.’, zei ik.

En toen bedachten Pepijn en ik een plannetje. De toffe peren actie.
Een actie waarbij iedereen een toffe peer mag nomineren en die krijgen dan een potje stoofpeertjes bezorgd. Simpel idee, toch? Gewoon een beetje liefde de wereld instrooien in tijden van verkilling en afstand. Aan het potje hangt ook een kaartje met waarom de desbetreffende peer zo tof is, volgens de nomineerder. Zwier, de vrijhaven van de stad sprong direct mee het project in. We schilden alle 36kilo aan (pokke kleine) peertjes, de Zwier Koks stooften ze, we lepelden ze in 100 verschillende weckpotjes, schreven de persoonlijke teksten op de kaartjes  en daarna hielpen een aantal Zwiermakers met het wegbrengen in Amsterdam, Abcoude en VInkeveen.

En wat wij leerden?
Dat als je gewoon geeft,
je vooral eindeloos veel ontvangt.

Dat ik dit heb mogen avonturen mijn de kleine man,
die zelf de vraag over eenzaamheid stelde,
zal ik altijd als heel bijzonder blijven ervaren.