Op een bewolkte lente dag, besloten Karin en ik het Dwingelerveld in te trekken. Met een statief en camera onder de arm zochten we een mooie plek. De mooie plekken zijn daar talrijk en juist dan is het belangrijk bij het concept te blijven en de juiste plek te kiezen.
Ons doel was een eerlijke en breekbare fotoreeks te maken. Minimalistisch in zijn compositie, confronterend in zijn sfeer. We kozen voor een plek, net een beetje in de wind, tussen het riet. We hadden geen lampen mee, dus moesten werken met het licht dat aanwezig was.
.
Door Karin in de juiste hoek ten opzichte van de zon (achter de wolken) te zetten en haar armen hoog te houden, kregen ik toch een mooi lichtcontrast in haar gezicht. Door te spelen met verschillende sluitertijden heb ik gespeeld met het riet, dat wel of juist niet scherp in beeld is gebracht.
De shoot was uitermate ontspannen en open. Tussen het maken van de foto’s hadden we mooie gesprekken. De foto’s vertalen dat. Je ziet Karin’s ontspannenheid, maar ook haar overdenkingen.
