“wat is ‘intimiteit’, los van seksualiteit? Hoe beweeg je van accepteren naar beminnen?”

Zo verschijnt Mariska voor mijn lens; een moeder die weer moeder wordt en steeds meer los komt van schoonheidsvinkjes.

‘Dit wordt voor mij geen zwangerschapsshoot, hoor’, herhaalt ze een paar keer in ons voortraject. Het voortraject dat eindigt met een open gesprek in de achtertuin. Terwijl de esdoorn kietelt in mijn nek, meanderen we langs haar verhalen.

In deze derde zwangerschap wil Mariska nog eens extra bewust stilstaan bij het vrouw zijn. Juist nu die oer-mama-kracht zo voelbaar is. ”

Ze is op onderzoek: wat is ‘intimiteit’, los van seksualiteit? Hoe beweeg je van accepteren naar beminnen? Zit het verschil daartussen niet in hoe je eruit ziet, maar hoe je naar jezelf kijkt?

“Het perspectief kleurt het oordeel, niet het onderwerp. “

We wandelen naar binnen, trekken alle gordijnen dicht, doen de studio lampen aan en pakken de bodypaint. Strepen en lijnen en vegen aan blauwe verf gaan op haar lijf en mega buik. En in die gerichte gezamenlijke artistieke bezigheid dikt ons gesprek in, als een mooie saus.

Ik wil mijn lijf leven.

ik wil los van schoonheidsvinkjes

ik wil van ‘mooi vinden’ naar ‘mooi zijn’

en van reflecteren naar stralen.

2 uur later, na veel klik-klik-klik en ha-ha-ha, maar zeker ook een ooeeehhhh, is het een wrap. Ze staat erop. Mariska loopt naar boven, doucht de verf eraf en komt beneden met de tussentijdse anamnese van haar onderzoek:

‘intimiteit is eigenlijk vooral een kwestie van ‘er zijn’. En dan met een glimlach kijken.

Weten wat er allemaal al was en nu is, en dan voelen; wat is dat mooi!’

Ze stapt de voordeur uit (met kleren aan), we nemen afscheid en terwijl ze wegwandelt vraag ik mij af of ze morgen de baby in haar armen zal hebben.